Τι να κάνω; Να γράψω ένα ποίημα;

Λέτε να γράψω ένα ποίημα μήπως κι έτσι ξορκίσω το κακό; Να βουτήξω σε μια θάλασσα από στίχους και να κολυμπήσω μέχρι να με εγκαταλείψουν οι δυνάμεις, να βουλιάξω, να λυτρωθώ;

Η μούσα έμπνευση πάντως με προτρέπει να γράψω τουλάχιστον ένα τετράστιχο: «Δεν μας πάει η Ευρώπη, σου το γράφω, ρε Καλλιόπη! Λέω ήπειρο να αλλάξω να ξεκουραστώ, να αράξω»!

Μπορεί τα τελευταία χρόνια από το 2008 και εντεύθεν η άνοιξη να μας βρίσκει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, έστω μια ομάδα (μην αναζητάτε... ποσότητα) να μας εκπροσωπεί στον θεσμό, αλλά πριν ακόμα φουντώσει το γλυκό μας έαρ, η ελληνική εκπροσώπηση αποτελούσε παρελθόν.

Από τη μακρινή αγωνιστική περίοδο 2002-03 με τον αξέχαστο Μαρκαριάν στον πάγκο του Παναθηναϊκού έχουμε να καμαρώσουμε ελληνική ομάδα να πορεύεται στο ανοιξιάτικο τοπίο και να ονειρεύεται την κορυφή ή έστω τη συμμετοχή της σ' έναν τελικό.
ΜεγAλα όνειρα, θα μου πείτε. Αλλά πάλι κανένας σκυφτός δεν ταξίδεψε μακριά. Αν δεν σηκώσεις το κεφάλι ψηλά, να αντικρίσεις ορίζοντα, μοιραία η νύχτα θα σε βρίσκει στο ίδιο μονοπάτι που σε συνάντησε και χθες.

Από τον αποκλεισμό, λοιπόν, του Παναθηναϊκού από την Πόρτο δέκα χρόνια πίσω, τότε που οι περισσότεροι είχαμε πιστέψει στο θαύμα μετά το «διπλό» στην Πορτογαλία, για να έρθει η χαριστική βολή στον επαναληπτικό στην παράταση, καμία ομάδα δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φράγμα των «16»!

Μέχρι εκεί ήταν το όριο, εκεί ήταν το σύνορο με τον προηγμένο ποδοσφαιρικά κόσμο.

ΕIναι πολλά 10 χρόνια για μια χώρα που θέλει -αν θέλει- να εξευρωπαϊστεί, να αλλάξει τον χάρτη των επιδόσεών της, να θεωρείται επιτέλους αλλά και να αντιμετωπίζεται ως σταθερή ποδοσφαιρική αξία.
Να μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλό μας. Δεν μας ενδιαφέρει και πολύ, δεν καιγόμαστε. Την Ευρώπη είτε λέγεται Τσάμπιονς Λίγκ είτε ακούει στο εκσυγχρονισμένο Γιουρόπα Λιγκ, την αντιμετωπίζουν οι ομάδες μας σαν μέσο οικονομικής διευκόλυνσης.

Σαν το ταμείο απόρων! Δώστε μας τα χρήματα να έχουμε να κινούμαστε μην πέσουμε στη φτώχεια και στην ανυποληψία και εμείς με τη σειρά μας θα κοιτάξουμε να είμαστε όσο μπορούμε πιο διακριτικοί.
ΕIμαι σIγουρος αν υπήρχε τρόπος να τακτοποιηθούν οι ομάδες μας ταμειακά χωρίς αγωνιστική παρουσία, να πάρουν δηλαδή το ποσό που τους αντιστοιχεί με τη συμμετοχή τους και συγχρόνως τα ευρώ από τα τηλεοπτικά, χορηγούς και εισιτήρια, καθόλου δεν θα τις πείραζε να μην πατούσαν χορτάρι.
«Γιατί υπάρχει πιθανότητα να κερδίσουμε το Τσάμπιονς Λίγκ;» Αυτή είναι η μόνιμη αρχοντοχωριάτικη επωδός, που όλα τα δικαιολογεί και όλα τα σκεπάζει.
Με την ίδια λογική, βέβαια, το φεγγάρι θα παρέμενε ένας απλησίαστος προορισμός. Η πρόοδος σε οποιονδήποτε τομέα προϋποθέτει την πρόοδο του μυαλού και της σκέψης.

Αν κοιτάξουμε τον κατάλογο με τα ονόματα των ομάδων που συμμετείχαν τα τελευταία 10 χρόνια στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και μετά Γιουρόπα Λιγκ και όπως αλλιώς αποφάσισαν να το ονοματίσουν, αφού δεν με κάλεσαν στα επίσημα βαφτίσια, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι τα γεγονότα μάλλον εξελίχθηκαν φυσιολογικά. Γιατί αν εξαιρέσουμε τον Ολυμπιακό μέτοικο στη διοργάνωση από το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά  που κι αυτός θα μπορούσε να επιτύχει την υπέρβαση, οι άλλες ομάδες που παρέλασαν από την πασαρέλα του θεσμού,  όπως  η ΑΕΚ,  η Ξάνθη, ο Αρης, ο ΠΑΟΚ, ο Ηρακλής, το Αιγάλεω, η Λάρισα, ο Πανιώνιος και μόνο η έξοδος στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις αποτελούσε ήδη για τις περισσότερες υπέρβαση. Ηταν το αγωνιστικό τους ταβάνι. Δεν είχαν τη δυνατότητα να διακριθούν... στην πόλη, αλλά μόνο στο χωριό του πρωταθλήματος που συμμετείχαν.

Αν συνεπώς δεν δυναμώσει το πρωτάθλημα, αν δεν αποκτήσει ευρωπαϊκά ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά και αν οι ομάδες μας δεν μπουν στη διαδικασία να οργανώσουν σύνολα με την προοπτική  να πρωταγωνιστούν και πέρα των δικών μας χωρικών υδάτων, τότε τα χρόνια όχι απλά θα περνάνε, αλλά θα κατακρημνίζονται σαν τα νερά του καταρράκτη και μετά από καιρό το ερώτημα ποια ήταν η τελευταία ομάδα που έφτασε μέχρι τα προημιτελικά της διοργάνωσης, θα έχει μόνο ιστορική σημασία!  

ΠΗΓΗ

Posted in: ΑΘΛΗΤΙΚΑ